«چشم» نخستین عامل بر هم خوردن حضور قلب در نماز است

نماز آن مقدار قبول است که حضور قلب داشته باشد و حداقل حضور قلب این است که شما بدانید چه می‌کنید و چه می‌گویید. اگر در تمام نماز چنین حضوری وجود داشته باشد و آدم از نماز بیرون نرود نماز او قبول است و اگر حضور بیشتر از این باشد درجه قبولی بالا می‌رود.

بدانید آدم هر مقدار نمازش را درست بخواند نشانه این است که زندگی و امور روزمره او طبق ضوابط انجام شده است و هر مقدار زندگی و امور روزمره او درست باشد باعث خواهد شد که نمازش درست باشد.

حضور قلب در نماز این است که هر کار که می‌کند توجه داشته باشد که چه می کند. وقت رکوع توجه دارد که می‌خواهد رکوع کند. وقت ذکر می داند که می‌خواهد ذکر بگوید و چه ذکری بگوید. این حداقل حضور قلب است و حضور قلب کامل آن است که در تمام مدت نماز چیزی دنیایی به ذهن او خطور نکرده باشد، و وقتی دنیا خطور نکرد، پس آن چیزی که در خیال و خاطر آمد آن درجات نماز کامل این شخص را مشخص می کند. نمازی مورد رضایت خدای متعال است که حضور قلب در آن کامل باشد.

اولین عامل به هم ریختگی حضور قلب چشم ماست. چشمی که همه چیز را می‌بیند. هر شخص زن و مرد، هر منظره، هر عکس و هر فیلمی را نگاه می‌کند، نمی‌تواند نماز خوبی بخواند. اگر بتوانید چشم خودتان را کنترل کنید ان‌شاءالله نمازتان بهتر می شود.

اگر بتوانید چیزهایی که خدای متعال راضی نیست نگاه نکنید، به طور جدی می توانید نماز بهتری داشته باشید. نماز عصاره و خلاصه شده رفتار و اعمال روز ماست. اگر تمام رفتار و اعمال آدمی با حساب و کتاب باشد نماز او درست خواهد شد.

راه اساسی و قطعی بدست آوردن حضور قلب در نماز و مراقبت جدی از رفتار و اعمال و افکار است و این راه به نتیجه می‌رسد.