مدتی پیش با یکی از دوستان صحبت از حدیثی از امام صادق علیه السلام شد که فرمودند: «شفاعت ما به کسی که نماز را سبک بشمارد؛ نمی رسد» دوستم، گفت: این شفاعت شبیه به پارتی بازی نیست؟ خواهش می کنم، اگر مقاله یا کتابی در این زمینه دارید؛ برام بفرستید. با سپاس فراوان
پاسخ:
حدیث مورد نظر منسوب به امام صادق علیه السلام است. و این حدیث در بیان جایگاه و اهمیت نماز در دین اسلام و نزد ائمه معصومین علیهم السلام است. چرا که در مکتب اسلام، نماز پس از اصول عقائد، اولین فروع از احکام عملی اسلام و عمود اسلام است که اگر نماز پذیرفته شد؛ دیگر اعمال هم پذیرفته خواهد شد. بنابر این، نظر امام علیه السلام هم به این است که موضوع به این مهمی را نباید دست کم گرفت. و اگر کسی چنین کرد مورد عنایت ما نیست. و این با مسئله پارتی بازی تفاوت می کند. چرا که پارتی بازی یعنی کمک به کسی که هیچ امیتاز و ویژه گی ندارد، جز دوستی و رفاقت. درحالی که شفاعت دقیقاً مانند این است که شاگردی در تمام زمینه های اخلاقی و درسی خوب است؛ منتها فقط تک درسی را زیر نمره قبولی آورده که اگر معلم نیم نمره ای به او بدهد؛ از مردود شدن نجات پیدا می کند. و یا مانند آن می ماند که کسی قله ای را در حال طی کردن و پیمودن است؛ تا به نزدیکی های ارتفاع قله رسیده و امام در بالای آن قله ایستاده و آن شخص، یکی دو قدمی مانده تا به نوک قله برسد، دست نیاز بلند می کند و امام دستش را می گیرد. شفاعت نیز این گونه است. در حالی که اگر امام دست ایشان را نگیرد؛ این در منظر عقلا بی عدالتی محسوب می شود و دیگران می گویند کسی که این همه زحمت کشیده تا به چند قدمی قله رسیده، با کسی که خود را به زحمت نیانداخته و راهی را نپیموده است؛ در منظر امام، یکسان می باشند.
امام می فرماید: کسی که شیعه باشد و تمام کارهایش درست باشد، ولی نماز را سبک بشمارد به شفاعت ما در آن روز جزا، نمی رسد. این کجایش پارتی بازی است؟! اتفاقا این مبارزه با پارتی بازی است. چون این حدیث در مقابل کسانی است که مدعی اند شیعه هستند و اهل بیت آن ها را نجات می دهد و لازم نیست به واجبات و نماز اهمیت بدهند.
