یکى از ویژگیهاى مرحوم علامه طباطبایى(ره) دائم الذکر بودن ایشان بود حتى نقل شده است:
در اواخر عمر که دچار کسالت شدید و عصبى بودند، حتى نزدیکان را نمىشناخت و از خورد و خوراک غافل بود؛ یعنى اگر لیوان آب یا غذا را به دستش مىدادند تا نمىگفتند، بخور، نمىخورد، ولى در همان حال، آهسته ذکر مىگفت و به یاد خدا بود و گویا در عالم دیگر است.
در لحظات آخر عمرش یکى از شاگردان خصوصى علامه مىگفت: از ایشان پرسیدم چه کنم در نماز به یاد خدا باشم و حضور قلب داشته باشم؟ براى شنیدن بیانات استاد، گوشم را نزدیک دهانش بردم، چند بار فرمودند:
توجه، مراقبه، توجه، مراقبه، به یاد خدا باش و خدا را فراموش نکن. (1)
منابع:
1- جرعههاى حیاتبخش، ص 355 .
برگرفته از کتاب پندهاى حکیمانه، ج ۳، علامه حسن حسن زاده آملى .
